Arts

Barcelona: life-changing experience

Barcelona was my best time ever. Been there two months for learning spanish (which I now speak not so fluently but still pretty damn good I think!). I made so many friends and had so much fun with them. Our life existed from partying, going to the beach, meeting in Bars and in the streets of BCN... how's that, living with only one goal: having fun. Memories...

Mail naar huis

Hola, Ik heb toch zo leuke dagen gehad! Ik heb hele leuke mensen ontmoet met wie ik het afgelopen lange weekend op stap ben geweest. Het is een gemixt groepje van internationale studenten van Don Quijote, één van de andere taalscholen hier in Barcelona. Ik vind het vooral heerlijk met de meiden onderling, we hebben veel lol en als meisjes heb je toch altijd een soort bondgenootschap! En zoals jullie wel hebben gemerkt vrijdag en zaterdag toen ik alleen was, voel ik me veel beter in een bondgenootschap. Van alleen zijn krijg ik alleen maar rare, onzekere gedachten. Nu ben ik weer m'n allerbeste zelf! Jammer dat een deel morgen alweer weg gaat, maar goed. Er komt altijd wel weer een oplossing op mijn pad. Heb ik wel geluk mee, hè. Een groot voordeel is dat dit groepje alleen maar spaans praat. Ik ga met sprongen vooruit! Het is ook wel vermoeiend, omdat ik in mijn hoofd constant aan het vertalen ben. Dan wou ik wel weer eens gewoon gedachteloos nederlands praten! Vandaag had ik ook weer een nieuwe leraar op school: jong, knap en goed gekleed maar sáái! De les duurde eeuwen met het tempo dat hij voerde. Toen ik thuis kwam en een pakketje in mijn brievenbus zag had ik echter gelijk weer genoeg energie om een gat in de lucht te springen. Jippie, post!!! Leuk kaartje en wat fijn om weer een nederlands tijdschrift te hebben! Ik heb er naar verlangd weer iets te lezen te hebben. Vandaag heb ik een uitnodiging voor rollerskaten met Megan op de boulevard afgezegd, al ga ik natuurlijk het liefst overal op in. Jammer dus, maar ik moet echt een siesta houden aangezien het gister laat is geworden en ik heb allerlei klusjes in huis. Ik heb net de afwas gedaan die ik tot ergernis van mijn huisgenoten (ben ik bang) al dagen had laten staan en ook heb ik de Mount Everest aan afgekeurde kleren ("wat moet ik aandoen?!") eindelijk weer netjes terug in de kast gelegd. Ik ga nog wel met één van de meiden van afgelopen weekend 'uiteten' bij de wok to walk vanavond; daar hebben ze heerlijke bami met garnalen die me in gedachten terug brengt naar mijn oude baan bij Shanghai. Alsof meneer Woo het zelf gemaakt heeft. Qué delicioso! Ahora, tijd om te relaxen. Leuk jullie gesproken te hebben! (grapjuh) Mariël

Dag één in Barcelona : over bus 27 en een authentiek hostel

Nou… daar zit ik dan, bovenop mijn stapelbed. Ik probeer me te ontspannen na alle heisa van het reizen (want dat was het) en dat doe ik onder het genot van een huzarenslaatje. Lekker warm geworden in de koffer, net als die marsen trouwens. Je had gelijk mam! Ik heb me net ‘gedoucht’ (als je het al zo mag noemen) om het verzamelde zweet van me af te spoelen. Ik moet zeggen dat dat niet gelukt is; het is hier, elf uur ’s avonds, nog steeds 27 graden en de douche was verre van comfortabel. Allereerst had de badkamerdeur geen deurknop, maar hoe ik er weer uit kwam was een probleem voor later, besloot ik. Toen ontdekte ik de badkuip, geverfd in een smützige kleur geel die afbladderde zodat de stukjes geel nu nog steeds tussen mijn tenen zitten. De volgende hindernis was de kraan, die natuurlijk niet heet werd. Dat is dan tot daaraan toe. Maar dat het water met geen mogelijkheid door de douchekop was te leiden, maakte het toch wel erg lastig. Zo kwam het dat ik gehurkt in een gele badkuip met mijn hoofd onder een koude kraan hing. Ja, comfortabel is anders. Mijn reis naar dit hostel verliep ook niet bepaald op rolletjes. Ondanks de simpele instructies (bus 27 vanaf Plaza España, derde halte) heb ik er uren over gedaan het te vinden. Dat had voornamelijk te maken met, hoe kan het ook anders, het niet kunnen vinden van bus 27. Hoewel het plein heel groot was kon ik nergens ook maar één informatiebord vinden. En dat zegt wat, want ik ben het hele plein op en neer geweest met m’n zware bagage, van oost naar west en van noord naar zuid en alle mogelijke richtingen daar tussenin. Elke bushalte die ik vond had een leeg bord, alsof ze net allemaal vernieuwd werden. Een keer zag ik ineens bus 27 voorbij komen. Ik snel erachteraan, en vooral goed kijken waar ‘ie stopt. Daar ben ik vervolgens blijven wachten. En wachten. Tot er een half uur later, toen ik net wou opgeven, weer een 27 voorbij kwam. En wat denk je? Rijd ‘ie door. Dus ik daar weer achteraan, om de hele tactiek opnieuw uit te voeren. Maar er kwam geen bus 27. Geen enkele voorbijganger wist me ermee te helpen en dus besloot ik tot mijn laatste redding: de taxi. Die bracht me er in tien minuutjes en het kostte ook nog eens niet meer dan een paar dukaten. Helaas was mijn opluchting al snel voorbij, toen ik zag dat ik zeven trappen te klimmen had met mijn zware tassen. Ik was werkelijk áfgepeigerd toen ik de overdreven enthousiaste duitse host ontmoette. Maar in ieder geval had ik een bed. Waarop ik nu lekker ga slapen… weltrusten!