Dag één in Barcelona : over bus 27 en een authentiek hostel

Nou… daar zit ik dan, bovenop mijn stapelbed. Ik probeer me te ontspannen na alle heisa van het reizen (want dat was het) en dat doe ik onder het genot van een huzarenslaatje. Lekker warm geworden in de koffer, net als die marsen trouwens. Je had gelijk mam! Ik heb me net ‘gedoucht’ (als je het al zo mag noemen) om het verzamelde zweet van me af te spoelen. Ik moet zeggen dat dat niet gelukt is; het is hier, elf uur ’s avonds, nog steeds 27 graden en de douche was verre van comfortabel. Allereerst had de badkamerdeur geen deurknop, maar hoe ik er weer uit kwam was een probleem voor later, besloot ik. Toen ontdekte ik de badkuip, geverfd in een smützige kleur geel die afbladderde zodat de stukjes geel nu nog steeds tussen mijn tenen zitten. De volgende hindernis was de kraan, die natuurlijk niet heet werd. Dat is dan tot daaraan toe. Maar dat het water met geen mogelijkheid door de douchekop was te leiden, maakte het toch wel erg lastig. Zo kwam het dat ik gehurkt in een gele badkuip met mijn hoofd onder een koude kraan hing. Ja, comfortabel is anders. Mijn reis naar dit hostel verliep ook niet bepaald op rolletjes. Ondanks de simpele instructies (bus 27 vanaf Plaza España, derde halte) heb ik er uren over gedaan het te vinden. Dat had voornamelijk te maken met, hoe kan het ook anders, het niet kunnen vinden van bus 27. Hoewel het plein heel groot was kon ik nergens ook maar één informatiebord vinden. En dat zegt wat, want ik ben het hele plein op en neer geweest met m’n zware bagage, van oost naar west en van noord naar zuid en alle mogelijke richtingen daar tussenin. Elke bushalte die ik vond had een leeg bord, alsof ze net allemaal vernieuwd werden. Een keer zag ik ineens bus 27 voorbij komen. Ik snel erachteraan, en vooral goed kijken waar ‘ie stopt. Daar ben ik vervolgens blijven wachten. En wachten. Tot er een half uur later, toen ik net wou opgeven, weer een 27 voorbij kwam. En wat denk je? Rijd ‘ie door. Dus ik daar weer achteraan, om de hele tactiek opnieuw uit te voeren. Maar er kwam geen bus 27. Geen enkele voorbijganger wist me ermee te helpen en dus besloot ik tot mijn laatste redding: de taxi. Die bracht me er in tien minuutjes en het kostte ook nog eens niet meer dan een paar dukaten. Helaas was mijn opluchting al snel voorbij, toen ik zag dat ik zeven trappen te klimmen had met mijn zware tassen. Ik was werkelijk áfgepeigerd toen ik de overdreven enthousiaste duitse host ontmoette. Maar in ieder geval had ik een bed. Waarop ik nu lekker ga slapen… weltrusten!